Przejdź do zawartości

Punkt Laplace’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Punkt Laplace’a – w geodezji krańcowy punkt geodezyjny bazy triangulacyjnej, dla którego metodami astronomicznymi wyznaczono współrzędne geograficzne (długość i szerokość geograficzną) oraz azymut jednego z boków wychodzących z tego punktu, czyli jest miejscem precyzyjnej orientacji całego układu sieci triangulacyjnej[1].

Odległości między sąsiednimi punktami Laplace’a wynoszą od 70 do 200 km i są uzależnione w od rodzaju sieci. Pomiary wykonane w punktach Laplace’a umożliwiają wyznaczenie tzw. równania Laplace’a, określającego prawidłową orientację danej sieci na elipsoidzie[1].

Baza triangulacyjna jest częścią sieci triangulacyjnej – punktów geodezyjnych, które tworzą sieć w postaci trójkątów, mających boki o długości od 3 do 50 km w zależności od potrzeby i dokładności pomiarów. Punkty sieci triangulacyjnej wykorzystywane się do dalszych pomiarów geodezyjnych.

Nazwa punktów pochodzi od nazwiska Pierre Simona de Laplace’a.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Laplace’a punkt, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-12-06].